Aloe Vera Gel

Aloes – roślina lecznicza, która zdaje się nam bardzo znana. Przecież w wielu domkach pielęgnuje się aloes w doniczkach. W sytuacji potrzeby czerpie się po listowi, rozgniata się go, kładzie przykładowo. przykład otoczenie ukłucia i… zgotowane. Można też używać w motywach terapeutycznych nalewki na aloesie. W klechdach naszych babci wydaje się ta flora jako panaceum. Jaka jest z tej przyczyny prawda o aloesie? Aloes (Aloe) jest gruboszowatą byliną z rodziny liliowatych. Mieni się w tej załodze ok. 275 rodzai aloesów przykrywających krzaki, drzewa i rośliny
zielne.

Jako typowy sukulent, aloes doskonale dobrał się do niemożliwych warunków flor z ograniczoną ilością wody. Może więc – jako roślina jałowa – zachować długie okresy suszy i upałów dzięki zawartym w listowiach rośliny pojemnikom zapełniającym się wodą przez okres 3-5 lat. Zawarta w pojemnikach woda naprawia się w tym terminie w rzeczywisty roślinny żel.
Spośród wielu rodzai aloesów przebadano dość detalicznie 29 zauważając ich właściwości lecznicze. Posiadają je m.in..: aloes drzewiasty (Aloe arborescens) narastający przeważnie w Afryce Południowej i Orientalnej, na Półwyspie Arabskim, na Madagaskarze i Sokotrze, aloes afrykański (Aloe africana), aloes uzbrojony (Aloe ferox), Aloe perryi, Aloe chinensis, Aloe spicata, Aloe saponaria.
Najszerzej stosowanym w lecznictwie i produkcji suplementów jest wprawdzie Aloe vera (Aloe barbadensis). Czci się go nade wszystko w południowych stanach Ameryki Nordowej (rejony Teksasu nad Rio Grande), w Meksyku, na Antylach, w Australii, choć jest również spotykany w innych częściach globu (Indie, Cejlon, Filipiny, Tajwan).
Surowcem pozyskiwanym z aloesu jest przede wszystkim miąższ, zawarty w szarozielonych, grubych, mięsistych, mieczowatych liściach. Miąższ jest galaretowaty, jasnozielony. Z aloesu pozyskuje się również papkę aloesową, w skład której wchodzi ponadto miąższu i soku także karnacja wierzchnia liści. Oba surowce – miąższ z sokiem (alona) i papka aloesowa mają inne cechy. Z tego względu tak główne jest to odróżnienie.
Miąższ pozyskuje się poprzez drobnostkowe obranie listowi ze cery. Po kilkakrotnym przepłukiwaniu masy i wyciągnięciu uzyskuje się nieskalany żel aloesowy odarty gorzkiego i silnie przeczyszczającego soku nazywanego alona, w zestaw którego wkraczają związki: aloina (żółta ociekaj obecna w kanalikach liści), która jest C-Glukozydem aloeemodynoantronu oraz barbaloina, i które zawiera miazga aloesowa ( w przeciwieństwie do bezgrzesznego miąższu).
Aloes jako flora lekarska znany był od starożytności. W wielu okręgach globu flora ta zdobyła miano „zielonego lekarza”. Stosowano go do leczenia ran, balsamowania zwłok, wyrobu farb jak i jako przenikliwego środka przeczyszczającego. Sokiem z aloesu służyli się naraz Grecy jak i Arabowie czy też Izraelici. Jego nazwa arabszczyzna znaczy ot tak „kwaśną, świetlistą substancję”. W Afryce tłumy koczownicze przy tym dziś nazywają aloes „lilią pustyni”. Według starożytnych Egipcjan „krew” aloesu dodawała anielskości, zdrowia i zapewniała nieśmiertelność. Wobec tego określali ją „rośliną nieśmiertelności” i umieszczali w kurhanach zmarłych faraonów. Krzysztof Kolumb czmychał bez ustanku aloes na swoje nadmorskie wyprawy i nadal mu nazwę „lekarz w doniczce”, a Mahatma Ghandi stosował go w okresach postów zarazem jako pokarm a także środek do filtrowania tworu. Dzisiaj aloes jest szanowany za„królową flor leczniczych”.
Studiowania teoretyczne kierowane w minionych dziesięcioleciach nadały medyczne cechy aloesu. Zawdzięcza je spożywa zestawowi – wyjątkowo majętnemu w rozliczne mazie.
Co w takim przypadku zawiera aloes?
Przede wszystkim liście aloesu zawierają miąższ stwarzający się w 96% z wody. Drugie 4% – to mazie o stwierdzonej działalności biologicznej, a nagrodzono ich z okładem 270. Jest Aloe vera barbadensis wyjątkowo bogatym zarzewiem białek występujących w postaci aminokwasów (czyli w postaci najłatwiejszej, najłatwiej przyswajalnej). Znajduje się w nim dziewięć z dziesięciu potrzebnych człowiekowi aminokwasów egzogennych (oprócz tryptofanu). Są to przede wszystkim: histydyna, leucyna, lizyna, fenyloalanina, arginina, metionina, treonina, tryptofaniwalina. Takie bogactwo doskonałych mazi odżywczych jest niezmiernie rzadkie wśród flor.
Miąższ obejmuje wielkie ilości witamin począwszy od ß-karotenu, witamin: C, B1, B2, B3, po mniejsze ilości pozostałych (w tym B12). Występuje w nim też szereg biopierwiastków: potas, wapń, magnez, sód, fosfor, donos, siarka, żelazo oraz śladowe ilości krzemu, kobaltu, manganu, miedzi, niklu, bora, glinu, litu, chromu, molibdenu, boru, cyny. Sok z aloesu obejmuje także związki glikozydowe – aloinę, aloinozydy A i B, aloemadynę, żywice, śluzy, biostymulatory (biostymina).
Wielce wartościowym podzespołem aloesu są enzymy (np.. bradykinaza), mono, bi- tudzież wielocukry albo ich pochodne (np.. glukoproteiny), posiadające zdolność zespalania się z białkami membran komórkowych i osocza. Najważniejszymi tymczasem elementami są molekuły cukrowe o długich łańcuchach – mukopolisacharydy, m.in.. acemannan (doskonały immunostymulator aktywizujący makrofagi).
Taki zestaw aloesu sprzyja wyjątkowo wielodziedzinowemu działaniu na ludzki organizm, zwłaszcza, iż organizm to do czynienia z efektem synergetycznym (współdziałaniem całego szeregu podzespołów wzmacniających skutek terapeutyczny).
Jakie są ważne okręgi funkcjonowania aloesu?
Przywraca równowagę kwasowo-zasadową w organizmie zakłóconą niewłaściwym żywieniem się.
Natęża znacznie potęgę ustroju immunologicznego. Składniki Aloe vera, zwłaszcza acemannan i glukomannan (pobudzają działalność makrofagów niszczących bakterie i wirusy   makrofagi w miarę starzenia się organizmu stają się mniej aktywne; aktywacja ich odbywa się m.in.. poprzez glukomannan, który przyłącza się do makrofagów w subsydialnych otoczeniach na ich pokrywach wzmagają ilość leukocytów we krwi, przeciwdziałają autoimmunologicznym reakcjom tworu, powodują wzrost fabrykacji substancji budzących kontrakcje immunologiczne – interferony i interleukiny, dopisują produkcji dysmutazy nadtlenkowej i glutationu, wzniecają limfocyty T (m.in.. przez tzw. aloektyny).
Destyluje i odtruwa organizm z toksyn endo- i egzogennych,
Zapobiega zaburzeniom przemiany materii.
Rewitalizuje niezatartą florę bakteryjną w układzie żywnościowym i działa aseptycznie na „złe” bakterie.
Ułatwia biegi defekacyjne (wypróżnianie się) poprzez nawodnienie mas kałowych.
Budzi układ podminowany.
Odtruwa i cuci wątrobę i blokuje biegi degeneracyjne tego doniosłego narządu.
Przeciwdziała zasiedlaniu się kamieni nerkowych.
Przeciwdziała zapaleniom bez trudności dociekając do głębokich szycht skóry i błon śluzowych.
Przyśpiesza gojenie się ran – żel aloesowy aktywizuje fibroblasty odpowiedzialne za gojenie się karnacje i błon śluzowych (fibroblasty są to subsydialne komórki tkanki całościowej produkujące substancje, które budują „rusztowanie” tkanek); zaktywizowane fibroblasty rozmnażają się błyskawiczniej i wysyłają sygnały powodujące wzrost naczyń krwionośnych) komponenty żelu – auksyna i gibeleryna – dodatkowo aktywizują przyśpieszenie zabliźniania się rany.
Adiustuje krążenie krwi.
Polepsza przyswajalność witamin i innych mieszanek (w porównaniu z wodą) w przewodzie pokarmowym
Działa bakterio-, wiruso- i grzybobójczo.
Regeneruje i energetyzuje organizm.
Z dużej ilości towarów aloesowych dostępnych na rynku z reguły możesz spotkać:
produkty do używania obrzeżnego w formie maści, żeli, balsamów itp.,
towary do stosowania wewnętrznego:
Przy wyborze produktów z aloesem należy przykuwać uwagę, czy jest on podpisywany prze Międzynarodową Wskazówkę Naukową ds. Aloesu – Iasc, która stoi na wart jakości i zawartości modułów zawartych w preparatach aloesowych. Jest to w głównej mierze główne, gdyż na rynkach całego świata jest wiele towarów obejmujących aloes. Globalną wartość ich dystrybucji ocenia się na ok. 110 miliardów baksów (rocznie) z tendencją rosnącą. Z tej kwoty tylko 6 miliardów dolarów przysługuje na materiały zatwierdzone do obrotu poprzez Iasc.
Znana jest cenzurka jednego z agentów Iasc, który powiedział: „Gdyby wszystkie towary nazwane poprzez producentów imieniem aloesowych obejmowały polecane minimum 15%, wychodziłoby, iż na całym świecie nie ma aż tak wiele aloesu”.
Aforyzm jest prosty: spora część osiągalnych preparatów jest nadto rozwodniona, nazbyt przetworzona i zanadto biedna w zwykły miąższ aloesowy, ażeby działać skutecznie.
Dlatego przy zakupie apendyksów aloesowych wskazane jest, abyś miał na uwadze przebiegające wskazówki:
produkt winien posiadać aprobatę (znak jakości) Iasc,
terminologia używana w opisach produktów
„100% aloe vera” opcjonalnie oznacza stan rzeczywisty, ponieważ jeżeli na liście składników na pierwszym miejscu zastępuje się wodę, to produkt taki obejmuje 50-80% wody (w dodatku jaką wodę?),
„liofilizacja”, „koncentrat” – oznacza, że materiał zawiera 50-99% wody,
smak – cnotliwy żel i sok mają lekko cierpki gust szablonowy dla aloe vera, co potwierdza rację i schludność towaru.
Należałoby wiedzieć na dodatek, że woda dodawana do towarów jest trywialną wodą wodociągową o uszkodzonej strukturze, w przeciwieństwie do strukuryzowanej wody zawartej w zwyczajnym soku czy miąższu aloesowym.
Przyciągnąć uwagę należy na to, że nie wszystkie załączniki obejmujące aloes można promować przy niektórych schorzeniach, nie zważając na niezmiernie rozległego leczniczego działania aloesu (chodzi dla przykładu. o to, czy niektóre roztwory aloesu z innymi elementami można wykorzystywać w chorobach wątroby, woreczka żółciowego, zapaleniu pęcherza, w stanie błogosławionym i wylewach wewnętrznych).